وقتی راکت‌ها دیگر نمی‌توانند بارهای بسیار بزرگ را جابه‌جا کنند، بهترین کار این است که ماشین‌آلات در خود فضا ساخته شوند.
به گزارش ایسنا و به نقل از پاپیولار مکانیک، یک
راکت از سکوی پرتاب بلند می‌شود و هزاران تن بار را با خود به فضا حمل
می‌کند. ظرف چند دقیقه به شتابی در حد 17 هزار و 500 مایل در ساعت می‌رسد و
در فاصله 300 مایلی بالای سطح زمین، در مدار قرار می‌گیرد.
این راکت حامل چیست؟ شاید یک ماهواره ارتباطی، یک سفینه فضایی یا
محموله‌های نظامی؟ در حقیقت راکت حاوی چند تن پلاستیک مرغوب و ترکیبات
پیش‌ساخته است. موادی که به چاپگر سه‌بعدی که در مدار زمین در انتظار به سر
می‌برد، خواهند رسید. پس از آن این چاپگر پیشرو از پلاستیک و ترکیبات
پیش‌ساخته برای ساخت ماهواره‌ای استفاده می‌کند که چندین مایل وسعت دارد.
ساخت این ماهواره‌های عظیم‌الجثه به نظر غیرممکن می‌رسد، اما این درست
همان چیزی است که صنایع فضایی در انتظار آن است. در آینده تلسکوپ‌های
عظیم‌الجثه، ماهواره‌های ارتباطی، تجهیزات خورشیدی و ایستگاه‌های فضایی
اطرف زمین را پر خواهند کرد و بسیاری از آن‌ها از هر چیزی که تاکنون بر روی
سطح زمین ساخته شده بزرگتر خواهند بود.
شرکت آمریکایی Made In Space جایی در قلب چشم‌انداز کوهستانی در
کالیفرنیا در تلاش است تا این رویا را به واقعیت تبدیل کند. در طول چند سال
گذشته آن‌ها تجهیزاتی را بنا نهاده‌اند که تنها چاپگر سه‌بعدی موجود در
فضاست. این شرکت در نظر دارد چاپگر سه‌بعدی جدیدی در ایستگاه فضایی
بین‌المللی تاسیس کند که بتواند به طور انحصاری در خلاء موجود در فضا کار
کند. قرار است نمونه اولیه این طرح که Archinaut نامیده می‌شود اواخر امسال
راه‌اندازی شود. این ماشین قادر خواهد بود هر چیزی را در مدار زمین چاپ
کند و هیچ محدودیتی از نظر اندازه وسیله مورد نظر ندارد.
اندرو راش، رئیس شرکت Made In Space می‌گوید: با این چاپگر قادر خواهیم
بود ساختارهایی بسازیم که بر روی زمین هرگز قادر به تحمل جرم بی اندازه
بزرگ آن‌ها نیستیم.
او ادامه می‌دهد: تنها محدودیت عملی که با آن روبه‌رو هستیم مقدار ماده اولیه‌ای است که می‌توان برای سیستم تهیه کرد.
رودرانارایان موخرجی، متخصص رباتیک در آزمایشگاه نیروی پیش‌ران جت در
ناسا می‌گوید: علاوه بر این چالش‌های فنی زیادی هم وجود دارد که باید بر آن
غلبه کرد.
وی ادامه می‌دهد: قابلیت خودگردانی، تعمیر، ادراک، کنترل نیرو، سنجش
مقیاس‌ها همگی حوزه‌هایی هستند که ربات‌های ما باید در آن بهبود پیدا کنند.
یک ربات باید دریابد چه کاری انجام دهد و اجزا را با دقت بسیار زیاد سر هم
کند بدون اینکه به نظارت انسان نیازی داشته باشد.
موخرجی می‌گوید: ماهواره‌ها و دیگر ساختارهای فضایی نیز باید کاملا از
نو طراحی شوند. وقتی درباره ساختن چیزهایی در فضا صحبت می‌کنید باید
حلقه‌های ارتباطی استانداردی داشته باشید که از قبل در این فضا آزمایش شده
باشند.
قطعات فضاپیما مثل لگو گردهم می‌آیند و روی هم سوار می‌شوند، همه اجزا
با هم متناسب و جورند و ارتباطات الکتریکی و اطلاعاتی به طور هم‌زمان
برقرار می‌شود. راش بر این عقیده است که ظرف چند دهه آینده ساخت تجهیزات
فضایی با تغییر و تحول اساسی روبه‌رو خواهد شد.
وقتی این تکنولوژی محقق شود قادر به ساخت سازه‌های بی‌اندازه بزرگ در
فضا خواهیم بود. راش می‌گوید: در آینده بازتاب‌دهنده‌هایی که از ایستگاه
بین‌المللی فضایی بزرگتر خواهند بود، آنتن‌های بسیار طویل و همین‌طور
سازه‌های کابردی خواهند داشت که بسیار کارآمد و ساخت آن‌ها بسیار ساده است.