یک نظریه جدید با توضیح نسبت
عناصر خاص در آغاز ایجاد منظومه شمسی احتمال می‌دهد که این منظومه در یک
حباب فضایی بسیار بزرگ شکل گرفته است.
به
گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، نظریه‌های مختلفی در مورد چگونگی شکل‌گیری
منظومه شمسی وجود دارد، اما دانشمندان نتوانسته‌اند روی یک مدل واحد توافق
کنند که تمام تناقضات این گوشه از فضا را توضیح دهد.
اکنون دانشمندان دانشگاه شیکاگو یک مدل جدید ارائه کرده‌اند که از راز شکل گیری منظومه شمسی پرده‌برداری می‌کند.
آنها می‌گویند که منظومه شمسی ما درون یک حباب فضایی عظیم تشکیل شده است
که این حباب توسط ستاره‌ای 40 تا 50 برابر بزرگ‌تر از خورشید ایجاد شده
بوده است.
این ستاره‌های غول پیکر ستاره‌های "ولف-رایه"(Wolf-Rayet) نامیده می‌شوند و داغ‌ترین ستارگان در جهان هستی هستند.
این منجر به تولید یک باد ستاره‌ای می‌شود که ستاره را در میان عناصر
تولیدی خود قرار می‌دهد و در نهایت به شکل یک حباب در اطراف ستاره می‌شود.
گرد و غبار و گاز در داخل قشر این حباب که جای خوبی برای تشکیل ستاره‌های جدید است، به دام می‌افتند.
فرضیه غالب فعلی در مورد شکل گیری منظومه شمسی این است که در محدوده یک
ابرنواختر تشکیل شده است. با این حال، این نظریه نمی‌تواند فراوانی ایزوتوپ
آلومینیوم-26 را در منظومه شمسی اولیه و همچنین عدم وجود ایزوتوپ آهن-60
را توضیح دهد.
نسبت این دو عنصر در منظومه شمسی بدوی، نسبت به بقیه کهکشان، یک راز
کیهانی است. اما نظریه ولف-رایه ممکن است راه حلی ارائه داده باشد؛ در حالی
که ابرنواخترها هر دو ایزوتوپ را به مقدار مشخص در برخی موارد آزاد
می‌کنند، ستارگان ولف-رایه آلومینیوم-26 تولید می‌کنند اما آهن-60 تولید
نمی‌کنند.
ستاره غول پیکر ممکن است چه از طریق انفجار ابرنواختری یا فروپاشی مستقیم
در یک سیاهچاله از بین رفته باشد، اما قبل از مرگ، قشر حباب تا حدی از بین
رفته که نتیجه آن تولد منظومه شمسی ما بود.
ستارگان ولف-رایه ستارگانی بسیار پرجرم یعنی با جرم بالای 20 برابر جرم
خورشید هستند. آنها همچنین بسیار روشن و داغ هستند و از این رو توجه
اخترشناسان را جلب کرده‌اند و به دلیل روشنایی زیاد خود یکی از گونه‌های
فراغول‌ها هستند.
طیف این ستارگان نیز غیر عادی است و این خود یکی از عواملی است که آنان را از دیگر ستارگان آسمان جدا می‌سازد.
ابرنواختر یا سوپرنوا پرجرم‌ترین ستاره‌های عالم، زندگی خود را با
انفجاری عظیم به پایان می‌برند. یک ابرنواختر زمانی رخ می‌دهد که یک ستاره
در حال مرگ شروع به خاموش شدن می‌کند. آنگاه به طور ناگهانی منفجر شده و
مقدار بسیار زیادی نور تولید می‌کند و در پس خود یک هسته کوچک نوترونی به
جای می‌گذارد.
نوترون سنگین‌ترین ماده در فضا است. مقداری نوترون به اندازه یک سر سوزن می‌تواند هزاران تن جرم داشته باشد.
ستاره ماده خود را به سوی فضا پرتاب می‌کند و ممکن است درخشندگی آن چند روزی از کل یک کهکشان هم بیشتر باشد.
هنوز هم می‌توان بقایای درخشان ستاره‌های منفجر شده را که صدها یا هزاران سال پیش از هم پاشیده‌اند، دید.
ابرنواخترها نادر هستند؛ در کهکشان خودمان به طور میانگین در هر قرن یک
یا دو ابرنواختر رخ می‌دهد که برخی از آنها نیز در پس غبار کهکشان پنهان
می‌شوند.
آخرین ابرنواختر قطعی که در کهکشان راه شیری دیده شد، ابرنواختر کپلر در
سال 1604 میلادی بود. اما اخترشناسان، به‌خصوص رصدگران آماتور، تعداد
بسیار بیشتری را در دیگر کهکشان‌ها یافته‌اند.
در حالی که هیچ چیز در مورد فضا قطعی نیست، این نظریه یک نظریه جالب است که مستلزم مطالعات بیشتر است.
این تحقیق در مجله Astrophysical منتشر شده است.