اخترشناسان موفق به کشف درخشان‌ترین کهکشان‌هایی شده‌اند که تاکنون در جهان هستی رصد شده اند، کهکشان‌هایی با سیستم‌های ستاره‌ای به شدت درخشان که دانشمندان هنوز نتوانسته‌اند برای توصیف آنها واژه‌ای مناسب بیابند.
دانشمندان دانشگاه ماساچوست معتقدند، توصیف‌های موجود مانند فوق درخشان، و ابردرخشان نمی‌توانند حق مطلب را در توصیف این کهکشان‌های خیره‌کننده ادا کنند، از این رو دانشمندان باید عبارت‌هایی جدید را برای تشریح شدت درخشش این توده‌های درخشنده ابداع کنند.
اخترشناسان این کهکشان‌ها را با استفاده از تلسکوپ میلیمتری بزرگ مکزیک و داده‌های ثبت شده توسط تلسکوپ‌های فضایی هرشل و ماکس پلانک کشف کرده‌اند. براساس تخمین‌ها کهکشان‌های جدید سنی در حدود 10 میلیارد سال دارند و درحدود 4 میلیارد سال پس از انفجار بزرگ شکل گرفته‌اند.
اخترشناسان در حین دسته‌بندی منابع نورانی از واحدی به نام درخشش خورشیدی استفاده می‌کنند. یک کهکشان فروسرخ درصورتی که درخششی برابر یک تریلیارد واحد درخشش خورشیدی داشته باشد فوق درخشان نامیده می‌شود. عبارت ابردرخشان اجرامی را توصیف می‌کند که شدت درخشش آنها 10 تریلیارد واحد درخشش خورشیدی باشد.
اما مشکل اینجاست که کهکشان‌هایی که به تازگی کشف شده‌اند از شدتی برابر 100 تریلیارد واحد درخشش خورشیدی برخوردارند، از این رو حتی نامی برای آنها در جهان وجود ندارد. به گفته دانشمندان این کهکشان‌ها در نظریه‌های موجود تعریفی ندارند، به شدت بزرگ و بیش از اندازه درخشانند، از این رو کسی در جستجوی آنها نبوده‌است.
اما اکنون که وجود آنها به اثبات رسیده‌است، دانشمندان می‌توانند با استفاده از آنها اطلاعات بیشتری از وضعیت جهان اولیه به دست آورند. به گفته دانشمندان دانستن اینکه این کهکشان‌ها واقعا وجود دارند و طی 4 میلیارد سال اول پس از انفجار بزرگ چه اندازه رشد کرده‌اند، می‌تواند مقدار ماده‌ای که در آن دوران وجود داشته را تعیین کند. وجود این کهکشان‌ها می‌تواند چگونگی فرایند متراکم شدن ماده برای شکل‌گیری کهکشان‌ها را واضح‌تر سازد و نشان دهد این فرایند پیچیده‌تر از چیزی است که تاکنون تصور می‌شده‌است.
به گفته دانشمندان کهکشان‌های کشف شده به بزرگی که دیده می‌شوند نیستند، زیرا تحت تاثیر پدیده همگرایی گرانشی نور آنها بزرگنمایی می‌شود و به این صورت از روی زمین 10 برابر درخشان‌تر به نظر می‌آیند. اما آنچه این اجرام را تا این اندازه درخشان ساخته‌است، سرعت بالای ستاره‌سازی در آنها است. درحالی‌که سرعت ستاره‌سازی در کهکشان راه شیری چند ستاره در سال است، دانشمندان حدس می‌زنند در کهکشان‌های جدید در هر ساعت یک ستاره متولد می‌شود.