* اخترشناسان با کاوش در دوردست های کیهان، ساختاری به نام "دیوار بزرگ باس" یا BOSS Great Wall را یافته اند، یک اَبَرساختار از ۸۳۰ کهکشان که یک میلیارد سال نوری درازا دارد.
این تازه ترین یافته ایست که به ما یادآوری می کند که فضا به راستی، به راستی بزرگ است، یک مجموعه ی دوردست از چندین ابَرخوشه ی کهکشانی شاید بزرگ ترین ساختاری باشد که تاکنون در جهان هستی یافته شده.تک کهکشان هایی مانند راه شیری با همبستگی گرانشی با کهکشان های دیگر، خوشه های کهکشانی را می سازند و این خوشه ها هم در کنار یکدیگر ابرخوشه های کهکشانی را پدید می آورند. ابرخوشه ها هم به نوبه ی خود می توانند به یکدیگر بپیوندند و ردیف هایی بلند از کهکشان به نام دیوار کهکشانی یا رشته‌کهکشان بسازند. جهان هستی در بزرگ ترین مقیاس ها همانند شبکه ای کیهانی از مواد است که تُهیک های (ناحیه های پوچ) فضا را در بر گرفته و مرز این نواحی را ساخته اند. دیوارهای کهکشانی ضخیم ترین تارهای این تاروپود کیهانی هستند.
ما در کیهانِ نزدیک، دیوار بزرگ اسلون (Sloan Great Wall) را می شناسیم، و در سال ۲۰۱۴ هم دریافتیم که کهکشان راه شیری بخشی از یک سامانه ی ابرخوشه ای به نام لانیاکی (Laniakea) است. هر دوی این دیوارها غول پیکرند، ولی دیوار نویافته، یعنی دیوار بزرگ BOSS، با جرم کلی که شاید به ۱۰ هزار برابر جرم راه شیری برسد، دو-سوم از هر دوی آن ها بزرگ تر است [۱].
هایدی لایتزن از بنیاد اخترفیزیک جزایر قناری و گروهش این دیوار بزرگ را با کاوش توده های کهکشان ها در ناحیه ی گسترده ی میان ۴.۵ و ۶.۴ میلیارد سال نوری یافتند. در چنان فضای گسترده ای، یک سامانه ی غول پیکر و چگال به خوبی به چشم آمد.لایتزن می گوید: «این ساختار بسیار بزرگ تر از هر چیز دیگری در آن حجم فضا بود.» شمار کهکشان های دیدارپذیر در دیوار بزرگ BOSS به ۸۳۰ مورد می رسد و چه بسا شمار بیشتری هم در آن باشند که بسیار دورتر و کم نورتر از توان دید تلسکوپ های پیمایشی هستند.
اندازه ی این دیوار هم مانند دیگر دیوارهای کهکشانی، کمی ذهنی (subjective) است. آلیسون کویل از دانشگاه کالیفرنیا در سن دیگو می گوید: «من درست نمی فهمم چرا همه ی این چیزها را به هم ربط می دهند تا از آن ها یک تک ساختار بسازند. پیچ و خم های آشکاری در این ساختار دیده می شود که برای نمونه، در دیوار بزرگ اسلون وجود ندارد.»
برنت تالی از دانشگاه هاوایی که ابرخوشه ی لانیاکی را یافت، می گوید تصمیم گیری درباره ی این که چه چیزی یک ساختار یکتا را می سازد بستگی به تعریفمان [از چنین ساختاری] دارد.
به گفته ی وی، [وجود] یک منطقه ی چگال ترِ کهکشانی پدیده ی مرسومیست، و واقعیت اینست که این دیوار تازه پنج برابر بیش از یک بخش میانگین آسمان کهکشان دارد. ولی اگر بتوانیم بفهمیم که آیا این کهکشان ها دارند به سوی هم حرکت می کنند یا نه -کاری که با توجه به دور بودن آن ها از زمین، ناشدنی است- شاید به پاسخ متفاوتی برسیم.
ابرخوشه های کهکشانی همچنین در رقابت "بزرگ ترین اجرام شناخته شده" نیز جایگاه نخست را دارند. برخی از چشمه های دوردست نور مانند اختروَش ها یا انفجارهای پرتو گاما به نظر می رسد که در ناحیه های ویژه ای از آسمان گرد هم آمده اند. اگر آن ها به راستی با هم پیوند داشته باشند، عضو ساختارهایی آنچنان بزرگند که نظریه های کنونی کیهان‌شناسی نمی تواند آن ها را توضیح دهید.
ولی بسیاری از اخترشناسان از ارتباط آن ها به یکدیگر چندان مطمئن نیستند، زیرا دارای یک سازوکار فیزیکی که به هم پیوندشان دهد نیستند. به جای آن اخترشناسان ترجیح می دهند به دنبال زنجیره های غول پیکری از کهکشان ها در تاروپود کیهان بگردند، تاروپودی که دیوار بزرگ نویافته ی BOSS در آن پادشاهی می کند.
پژوهشنامه ی این دانشمندان در نشریه ی Astronomy & Astrophysics منتشر شده.
http://1star-7skies.blogspot.com