دانشمندان ماموریت نیوهورایزنز ناسا در انتهای نیمکره ی باختری سیاره ی کوتوله ی پلوتو چیزی را دیده اند که به یک "جای گاز گرفتگی" غول پیکر تشبیه شده.

به گمان آن ها، این می تواند در اثر فرایندی به نام والایش (تصعید) پدید آمده باشد- فرایند گذار مستقیم یک ماده از حالت جامد به گاز. احتمال دارد سطح سرشار از متان یخ زده ی پلوتو تصعید شده و به هوا رفته و لایه ای از آب یخ زده ی زیرش را نمایان کرده باشد.

در این تصویر که دو چارچوب پیوست دارد، شمال بالا است. بخش جنوبی پیوست سمت چپ بلندی های یک فلات پر از دهانه به نام "سرزمین وگا" (Vega Terra) را نشان می دهد (فراموش نکنید که همه ی این نام ها غیر رسمی‌اند). یک بریده ی دندانه دار، یا دیواری از صخره ها به نام "صخره های پیری" (Piri Rupes)، مرزی برای دشت های جوان و تقریبا بی‌دهانه ی "هامونه ی پیری" (Piri Planitia) ساخته. این صخره ها از چندین جا شکسته و تخت‌تپه هایی جدا از هم را پدید آورده اند.

گسل کششی دراز "گوداله ی اینانا" (Inanna Fossa) به گونه ی کج این دشت های لکه دار را قطع کرده؛ این گسل از اینجا تا ۶۰۰ کیلومتر به سوی خاور رفته و به لبه ی باختری دشت های گسترده و پوشیده از یخ نیتروژنِ فلاته ی اسپوتنیک رسیده است.

داده های همنهاده از آرایه ی تصویربرداری رالف/خطی اتالون (LEISA) که در پیوست سمت راست نمایانده شده، نشان می دهد که بلندی های این فلات در جنوب صخره های پیری سرشار از یخ متان هستند (در تصویر رنگ نمایشی به رنگ بنفش دیده می شوند). دانشمندان بر این گمانند که شاید والایش (تصعید) متان باعث فرسایش مواد فلاته در راستای رویه ی پرتگاه ها، عقب نشینی آن ها به سوی جنوب و به جا گذاشتن هامونه ی پیری شده باشد.

این داده ها همچنین نشان می دهند که سطح هامونه ی پیری نسبت به فلاته های بلندتر، آب یخ زده ی بیشتری در بر دارد (که به رنگ آبی نمایانده شده است)؛ این شاید نشانگر آن باشد که سطح هامونه ی پیری از سنگ بسترِ آب یخ زده، درست زیر لایه ای ازیخ متان که دارد عقب می رود درست شده باشد. از آنجا که سطح پلوتو بسیار سرد است، آب یخ زده در آن به سختی سنگ شده و بی حرکت می شود. الگوی لکه لکه ی تاریک/روشن هامونه ی پیری در پیوست سمت چپ در نقشه ی طیفی به این گونه نشان داده شده که جاهای روشن تر نشانگر مناطقی با متان بیشتر هستند- این متان ها می توانند بازمانده های متانی باشند که هنوز به طور کامل تصعید نشده.

وضوح پیوست سمت چپ حدود ۲۰۰ متر بر پیکسل است و چیزی نزدیک به ۴۵۰ کیلومتر در ۴۱۰ کیلومتر را می پوشاند. این عکس توسط فضاپیمای نیوهورایزنز از فاصله ی تقریبی ۳۳۹۰۰ کیلومتری، ۴۵ دقیقه پیش از رسیدن به نزدیک ترین فاصله ی پلوتو در ۱۴ ژوییه ی ۲۰۱۵ گرفته شده.

داده های LEISA در چارچوب پیوست سمت راست زمانی گردآوری شده که فضاپیما ۴۷۰۰۰ کیلومتر از پلوتو فاصله پیدا کرده بود و بهترین وضوح آن ۲.۷ کیلومتر در هر پیکسل است.http://1star-7skies.blogspot.com