پژوهشگران استرالیایی موفق شدند با بررسی شواهد کاوشگر ناسا، دلیل وجود لایه‌های رنگارنگ سطحی مشتری را مشخص کنند.

به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، کاوشگر ناسا، توانست دلیل وجود لایه‌های رنگی خاص مشتری را مشخص کند.

جریان‌های تند و قدرتمندی که از غرب به شرق مشتری جاری هستند، به جریان‌های سریع زمین شباهت دارند اما برخلاف جریان‌های زمین که به صورت پیچ و خم‌دار روی سطح آن جاری هستند، جریان‌های مشتری، صاف و مستقیم حرکت می‌کنند چون زیر جو مشتری، هیچ قاره یا کوهی وجود ندارد که مانع حرکت این جریان‌ها شود. در نتیجه، جریان‌های پرسرعت، ساده‌تر از جریان‌های زمینی حرکت می‌کنند و تلاطم کمتری در جو بالاتر ایجاد می‌شود.

ابرهای آمونیاک که در جو بیرونی مشتری قرار دارند، با این جریان‌ها حرکت می‌کنند و لایه‌های رنگی این سیاره را شکل می‌دهند. مشتری بر خلاف زمین، هیچ سطح خاکی ندارد و به طور کامل از گاز به خصوص، گازهای هیدروژن و هلیم تشکیل شده است.

یک گروه بین‌المللی از دانشمندان از جمله دانشمندان "دانشگاه ملی استرالیا"(ANU)، شواهدی که فضاپیمای "جونو"(Juno) ناسا، با بررسی لایه‌های گاز مشتری جمع‌آوری کرده بود، مورد مطالعه قرار دادند.

این شواهد نشان داد که عمق جریان‌های پرسرعت مشتری، به 1800 مایل(3000 کیلومتر) زیر ابرهای این سیاره که به رنگ سفید، قرمز، نارنجی، قهوه‌ای و زرد هستند، می‌رسد. متخصصان باور دارند که تعامل میان جو مشتری و میدان مغناطیسی آن، دلیل به وجود آمدن لایه‌های روشن روی سطح این سیاره است.

دکتر "نوید کنستانتینو"(Navid Constantinou)، از دانشکده علوم زمین دانشگاه ملی استرالیا و از پژوهشگران این پروژه گفت: تا پیش از این بررسی، اطلاعات کمی درباره آنچه ورای ابرهای مشتری است، وجود داشت. ما اطلاعات بسیاری درباره جریان‌های سریع جو زمین و نقش مهم آنها در آب‌و هوا و اقلیم این سیاره داریم اما هنوز اطلاعات بسیاری در مورد جو مشتری وجود دارد که از آنها بی‌خبر هستیم. جریان‌های پرسرعت زمین، تاثیر مهمی بر اقلیم زمین دارند زیرا مانند یک مانع عمل می‌کنند و اجازه نمی‌دهند که هوا، ویژگی‌هایی مانند حرارت، رطوبت و کربن را تغییر دهد.

یافته‌های متخصصان نشان می‌دهند که جریان‌های پرسرعت مشتری، در اثر وجود یک میدان مغناطیسی قوی فرومی‌نشینند. پژوهشگران معتقدد گاز موجود در داخل مشتری، جریان‌های پرسرعت را در عمق کنونی نگه می‌دارد و اجازه نمی‌هد به عمق بیشتری بروند.

یافته‌های این پژوهش، در مجله " The Astrophysical Journal" به چاپ رسید.