پژوهشگران آلمانی توانستند با روش جدیدی، امکان "شنیدن نور" را برای گروهی از موش‌سانان فراهم کنند.
به گزارش ایسنا و به نقل از دیجیتال ترندز،
شرایط "حس‌آمیزی"(synesthesia)، شرایطی عصب‌شناختی است که در آن تحریک یک
گذرگاه حسی یا شناختی، به تجربه‌ای خودبه‌خود و بی‌اختیار در یک گذرگاه حسی
یا شناختی دیگر می‌انجامد. در این شرایط، اتصال متقابل حواس مغزی
می‌توانند به "شنیدن رنگ‌ها"، "دیدن صداها" و دیگر پدیده‌های غیرمعمول منجر
شوند.
پژوهشگران دانشکده پزشکی "دانشگاه گوتینگن"(GAU) آلمان، تغییر کارآمدی
در این مفهوم ایجاد کرده‌اند. آنها روشی ابداع کرده‌اند که در آن، برای
بازگرداندن شنوایی، از تابش نور استفاده می‌شود. دکتر "مارکوس جسکه"(Marcus
Jeschke)، پژوهشگر این پروژه گفت: ما با این روش، امکان "شنیدن نور" را
برای "جربیل‌ها" – از خانواده موش‌سانان- فراهم کردیم.
آنها این کار را با تزریق یک ویروس به حلزون گوش جربیل انجام دادند. این
ویروس، سلول‌ها را به صورت ژنتیکی کدگذاری می‌کند تا نسبت به نور حساس
شوند. پس از تزریق، پژوهشگران، از فیبرهای نوری برای رساندن نور به
نورون‌ها استفاده کردند. این کار موثر بود و حیوانات توانستند از طریق
فیبرهای نوری، نور را مانند صدا تجربه کنند.
پژوهشگران امیدوارند که بتوان از این روش، برای ساخت پروتزهای کاشت حلزونی انسان استفاده کرد.
جسکه ادامه داد: ناشنوایی، مشکل بزرگ بسیاری از افراد است. با بالا رفتن
سن، شنوایی انسان کمتر و نیاز به ابزار شنوایی احساس می‌شود. ما تلاش
کردیم با تقویت عملکرد حلزون گوش، راهی برای مقابله با این مشکل پیدا کنیم.
ما با استفاده از نور برای شبیه‌سازی نورون‌های عصب شنوایی، امکان تحلیل
بهتر فرکانس صوتی را برای بیماران فراهم کردیم که این به معنای ایجاد
کانال‌های صوتی بیشتر است.
تحلیل فرکانس، برای ایمپلنت‌های حلزونی که در آینده ساخته می‌شوند، مهم
است زیرا جدیدترین مدل‌های ایمپلنت، اغلب موجب دشواری شنیدن صداها در برخی
محیط‌های خاص مانند یک اتاق پرجمعیت می‌شوند.
این پژوهش، هنوز در مراحل ابتدایی خود به سر می‌برد و برای استفاده در آزمایش‌های بالینی انسانی باید راه زیادی را طی کند.
جسکه افزود: ما دو مرحله اصلی در پیش داریم. نخستین مرحله، درک بهتر
چگونگی فعال شدن سیستم شنوایی با شبیه‌سازی نور در حلزون گوش است. در این
مرحله، باید بدانیم که این نوع فعال شدن از چه نظر، با شبیه‌سازی شنوایی
معمولی، متفاوت است. دومین مرحله، انتقال این روش به مدل هایی فراتر از
جوندگان است. ما برای به کار بردن این روش در انسان، باید سیستم عصبی و
ایمنی حیوانی که شباهت بیشتری به انسان دارد، بررسی کنیم.
این پژوهش، در مجله " Science Translational Medicine" به چاپ رسید.