ده هزار سال پیش؛ قبل از اینکه انسان شروع به ثبت تاریخ کند، نور جدیدی در آسمان شب ظاهر و بعد از چند هفته ناپدید شد.
اکنون می‌دانیم که این نور متعلق به یک ابرنواختر یا ستاره‌ای در حال انفجار بوده است و باقی‌مانده این اتفاق، ابرهایی را تشکیل داده که به آن سحابی پرده گفته می‌شود؛ یک باقی‌مانده ابرنواختری.
این تصویر شفاف تلسکوپی، قسمت غربی سحابی پرده که با عنوان ان‌جی‌سی 6960 (NGC 6960) دسته بندی شده است را نشان می‌دهد. این سحابی نام دیگری هم دارد که کمتر شناخته شده است؛ سحابی جاروی جادوگر.
با انفجار وحشتناک ابرنواختر، امواج شوک میان ستاره‌ای ایجاد شده با حرکت در فضا، مواد میان ستاره‌ای را برانگیخته می‌کنند.
این تصویر با استفاده از فیلترهای باند باریک گرفته شده است. رشته های درخشان این سحابی، در این نمای ورق مانند، شبیه امواج هستند، درحالیکه در این تصویر، تقریباً لبه سحابی رو به ماست.
همچنین در این تصویر، اتم های هیدروژن و اکسیژن به خوبی در رنگ های قرمز (هیدروژن) و آبی-سبز (اکسیژن) به صورت جدا و به شکل گاز، قابل مشاهده هستند.
این سحابی که باقی مانده یک ابرنواختر است، 1400 سال نوری از زمین فاصله دارد و به سمت صورت فلکی دجاجه (قو یا ماکیان) قرار گرفته است.
این جاروی جادوگر، در واقع 35 سال نوری طول دارد.
ستاره درخشانی که در تصویر مشاهده می‌شود، 52 ماکیان نام دارد که در مکان های تاریک با چشم غیرمسلح قابل رؤیت است، البته این ستاره ربطی به سحابی باستانی ما ندارد.
برای مشاهده تصویر در اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید.
منبع: ناسا (NASA)