با مرگ استیون هاوکینگ جامعه جهانی علم با یک سوال مشترک مواجه شد که چرا با وجود این همه دستاورد هیچ‌گاه وی برنده جایزه نوبل نشد؟

به گزارش ایسنا به نقل از تلگراف، فعالیت حرفه‌ای این دانشمند فقید از سال 1974 و با معرفی تئوری جنجالی پرتوزایی سیاه‌چاله‌ها آغاز شد. در آن بازه زمانی تقریبا همه دانشمندان و فیزیکدانان بر این باور بودند که حتی نور نیز نمی‌تواند از نیروی جاذبه سیاه‌چاله‌ها فرار کند.

هاوکینگ در سال‌های بعد مدعی شد که پرتوزایی سیاه‌چاله‌ها در نهایت باعث تبخیر و ناپدید شدن این اجرام ناشناخته در کیهان می‌شود.

پروفسور هاوکینگ در سال 2016 در مصاحبه با BBC گفت: اینکه هیچ‌وقت موفق به کسب جایزه نوبل نشدم، برای من یک بدشانسی به حساب می‌آید.

واکنش وی در برابر کشف ذره بوزون هیگز نیز در نوع خود جالب توجه است. وی در یک مصاحبه اظهار کرد که اگر بوزون هیگز کشف نمی‌شد، فیزیک بسیار جالب‌تر از این بود.

پروفسور هاوکینگ بعدها عنوان کرد که تنها دلیل شخصی برای ناراحتی خود از این کشف شرط بستن با "گوردون کین" فیزیکدان دانشگاه میشیگان بر سر کشف نشدن این ذره بود که با کشف ذره بوزون هیگز وی مبلغی متضرر شد.

اگرچه هاوکینگ بارها اعلام کرد که بنا به دلایل شخصی نسبت به این کشف که برای پیتر هیگز و فرانسوا انگلرت جایزه نوبل فیزیک را به همراه داشت، تأسف می‌خورد. اما شاید علت ناراحتی وی نیز عدم دستیابی به جایزه نوبل بوده است.

 هاوکینگ در یک مصاحبه با نشریات انگلیسی گفت: من با گوردون کین از دانشگاه میشیگان شرط بسته بودم که ذره هیگز هرگز پیدا نمی‌شود و جایزه نوبل موجب شد که تنها ۱۰۰ دلار به وی بپردازم.

دانشمندان معتقدند اگرچه پروفسور استیون هاوکینگ هیچگاه برنده جایزه نوبل نشد، اما مطالعات و دستاوردهای تحقیقاتی وی در مورد کیهان هیچگاه از کتاب تاریخ علم بشر پاک نخواهد شد.