اخترشناسان هر از گاهی یک نواختر (نووا) می بینند، چیزی که مانند یک ستاره ی "نو" به نظر می رسد که درخشان و درخشان تر می شود و سپس کم نور شده تا پس از چند هفته خاموش شود. در واقع نووا یا nova یک واژه ی لاتین به معنای "نو" است. ولی ما اکنون می دانیم که نواخترها ستارگان نو و تازه ای نیستند، بلکه پدیده هایی مربوط به دوران پیری ستارگانند. آن ها انفجارهایی هستند که روی سطح ستارگانی با سوختِ پایان یافته رخ می دهد. شدت آن ها کمتر از انفجارهای ابرنواختری (یا سوپرنووا) است که کل یک ستاره ی پیر را از هم می پاشند، ولی نسبت به ابرنواخترها رواج بیشتری دارند.

سربازرس این پژوهش، باب گرتز از دانشگاه مینه‌سوتا به همراه همکارانش با بهره از رصدخانه ی پوش‌سپهری اخترشناسی فروسرخ ناسا (سوفیا، SOFIA) در بخشی از یک برنامه ی پژوهشی به بررسی نواخترها پرداختند تا نقش این پدیده ها در آفرینش و پراکندن عنصرها در محیط میان‌ستاره ای را دریابند.

گرتز و گروهش سطح بالایی از عنصرهایی مانند کربن، نیتروژن، اکسیژن، نئون، منیزیم، آلومینیم، و سیلیسیم را در نواختر دلفین که سال ۲۰۱۳ در صورت فلکی دلفین فوران کرد یافتند. برخی از این عنصرها در جانداران هم پیدا می شوند ولی برخی دیگر از اجزای مهم سازنده ی سیاره های سنگی مانند زمین هستند.

شواهد نشان می دهد که به هنگام آغاز هستی در مهبانگ، تنها مقدار ناچیزی عنصرِ غیر از هیدروژن و هلیوم پدید آمد. اتم های عنصرهای سنگین تر بعدها و در فرآیندهای درون ستارگان، و یا در رویدادهای پایانی زندگی آنها مانند نواخترها و انفجارهای ابرنواختری ساخته شدند. [خواندید: * این جدول تناوبی ریشه کیهانی عنصرها را نشان می دهد