برای ساکنان زمین، شناور بودن در میکروگرانش بر روی ایستگاه فضایی بین‌المللی ممکن است بی‌خطر بوده و حتی آرام‌بخش و جالب باشد. اما سختی‌های پرواز به ظاهر سرگرم‌کننده فضایی با آثار ماندگاری بر سلامت فرد همراه است.با بازگشت پیکه به زمین در روز شنبه هفته آینده(29 خرداد) پس از 186 روز، این فضانورد اروپایی احتمالا شرایطی موسوم به بیماری حرکت ورودی(EMS) را تجربه خواهد کرد. این شرایط شامل تعریق، رنگ‌پریدگی، حالت تهوع، سرگیجه و سردرد است.

پس از گذراندن شش ماه در میکروگرانش، ورود مجدد به زمین و سازگار شدن مجدد با گرانش زمین حتی برای فضانوردان آموزش‌دیده هم چالش‌برانگیز خواهد بود.زمانی که پیکه بر روی زمین فرود بیاید، بدن وی باید با گرانش طبیعی زمین سازگار شود. اگرچه ایستگاه فضایی از حدود 90 درصد گرانش عادی زمین برخوردار است، سقوط آزاد متمادی ایستگاه در مدار به فضانوردان حاضر در آن اجازه می‌دهد تا بی‌وزنی را تجربه کنند.

دوره‌ای که در آن یک فضانورد به گرانش زمین وارد شده و با آن سازگار می‌شود، "وفق‌پذیری مجدد" نام دارد. این دوره می‌تواند شش هفته تا سه سال طول بکشد. زمان زیادی طول می‌کشد که بدن به شرایط پیش از پرواز فضایی خود بازگردد.

سیستم دهلیزی که مسئولیت گرانش، گرایش، حرکت و تعادل را برعهده دارد، اطلاعات کمی را در فضا از مغز دریافت می‌کند. مغز انسان در فضا با محیط سازگار می‌شود. اما بازگشت به زمین باعث می‌شود حسگرهای فضانورد بیش‌فعال می‌شوند. این امر باعث سرگیجه و عدم تعادل می‌شود زیرا مغز تلاش می‌کند مجددا پائین را از بالا تشخیص دهد.زبان و لب نیز در فضا در زمان صحبت با بی‌وزنی سازگار می‌شوند. فضانورد در زمان بازگشت اغلب با صحبت کردن عادی مشکل دارد.

فضانوردانی که به زمین بازگشته‌اند، همچنین سنگینی شدیدی در اندام خود احساس می‌کنند. این امر از آن رو است که مایعات تلاش می‌کنند از بخش بالای بدن به سمت پائین حرکت کنند. در فضا، اندازه قلب کوچک تر شده و حجم خون کاهش می‌یابد. به دلیل حجم خون کمتر، فضانوردان از کمبود خون در بخش بالایی بدن و سرشان برخوردارند.