با آغاز قرن بیستم، و پیش‌رفت‌های صورت‌گرفته در صنعت عکاسی، تغییراتی عظیمی در عکس‌برداری نجومی به وقوع پیوست.

منجمان، با در اختیار داشتن ابزارهای جدید، می‌توانستند تصاویری تهیه کنند که پیش‌تر از آن، هرگز چنین جزئیاتی را از پشت چشمی تلسکوپ‌ها ندیده بودند.

افزایش کیفیت مواد به کار رفته در عکاسی از یک سو، و طراحی جدید تلسکوپ‌ها از سوی دیگر، زمینه را برای بهبود و ارتقای سطح عکاسی نجومی فراهم می‌نمود.

شاید باورش سخت باشد، اما این تغییرات تا جایی پیش رفت که در سال 1901، یک طراح تلسکوپ و منجم آمریکایی، به نام جورج ریچی، موفق به ثبت چنین نگاره‌ی با شکوه و خاطره‌انگیزی از سحابی جبار شد.

این تصویر مثبت، از صفحه‌ی عکاسی شیشه‌ای اصلی آن که به طول‌موج‌های سبز و آبی حساس بوده، به دست آمده است؛ برای تشکیل یک تصویر مثبت، مطابق آن‌چه در واقعیت با چشم دیده می‌شود، لازم است تا پس از اسکن دیجیتالی، نقاط روشن و تاریک آن، معکوس شوند.

دست‌نوشته‌ی ریچی نشان می‌دهد که وی برای ثبت این تصویر، 50 دقیقه نوردهی صورت داده و با کاهش گشودگی دهانه‌ی تلسکوپ بازتابی خود از 24 به 18 اینچ، به خوبی توانسته وضوح تصویر را افزایش دهد.

جالب است بدانید، صفحه‌ی عکاسی به‌جای‌مانده از این تصویر، حتی پس از گذشت بیش از صد سال، هم‌چنان مورد توجه اخترفیزیک‌دانان بوده و می‌توان از آن داده‌های نجومی را استخراج نمود.