بیست و یک سال قبل، نتایجی که برای اولین‌بار منتشر می‌شدند، برخلاف انتظار نشان دادند که بیش‌ترین سهم انرژی در دنیا متعلق به ستارگان و کهکشان‌ها نیست؛ بلکه، بخش اعظمی از آن درون فضا گرفتار شده است.

کیهان‌شناسان اذعان نمودند، به طرز مشخصی، می‌بایست یک ثابت عظیم کیهان‌شناسی (کیهانی) را در محاسبات مربوط به رصد یک ابرنواختر به‌کار می‌گرفته‌اند؛ و آن چیزی نبود جز، انرژی تاریک!

هرچند، پیشنهاد به‌کار‌گیری ثابت کیهان‌شناسی، اتفاق جدیدی به حساب نیامده و به آغاز عصر کیهان‌شناسی نسبیتی نوین برمی‌گشت، اما، طرح چنین ادعاهایی در میان منجمان رایج نبود؛ البته، نه به این خاطر که انرژی تاریک شبیه هیچ‌کدام از عناصر شناخته‌شده‌ی در جهان نیست، بلکه، فراوانی انرژی تاریک در رصدهای دیگر محدود به نظر رسیده بود؛ از طرفی، در بسیاری از محاسبات کیهان‌شناسی، بدون در نظر گرفتن تأثیر انرژی تاریک، نتایج به دست آمده، داده‌های موجود را توضیح می‌داد.

در عین حال، نکته‌ی مهم، علاوه بر روش مستقیم و قابل اعتمادی که در رصدها به‌کار گرفته می‌شد، شیوه‌ی معتبر دانش‌مندان در هدایت علمی تحقیقات بود.

بیش‌تر از دو دهه، تیم‌های مستقلی از منجمان، مشغول به جمع‌آوری داده‌هایی شدند که نه تنها در ظاهر وجود انرژی تاریک را اثبات می‌نمود، بلکه روند افزایشی شتاب کنونی جهان را نیز، توضیح می‌داد.

در همین راستا، جایزه‌ی نوبل در فیزیک سال 2011، به کاشفان این مهم (آدام ریس و ساؤل پرل‌موتر) تعلق گرفت.

این عکس که در جریان یکی از همین هم‌کاری‌ها گرفته شده، مربوط به وقوع یک انفجار ابرنواختری در بخشی‌های بیرونی یک کهکشان مارپیچی، در سال 1994 می‌باشد.