ستارگان پرجرم، طی زندگی نسبتاً کوتاه‌شان (در مقایسه با ستارگان عادی)، با سرعت بیش‌تری سوخت هسته‌ای خود را مصرف می‌کنند.

به صورت کلی، دما و چگالی در اطراف هسته‌ی ستارگان فوق‌العاده زیاد است؛

در نتیجه، طی فرآیند هم‌جوشی هسته‌ای، هسته‌های عناصر سبکی مثل هیدروژن و هلیوم با یک‌دیگر ترکیب شده و عناصر سنگین‌تری مثل کربن، اکسیژن و ...، را می‌سازند.

این فرآیند، نهایتاً با تولید عنصر آهن پایان می‌یابد.

هرچند، مرگ تمام ستارگان اجتناب‌ناپذیر است، اما، پایان عمر ستارگان پرجرم، فوق‌العاده زیبا می‌باشد.

این ستارگان، طی یک انفجار ابرنواختری، بیش‌تر مواد درون خود، از جمله عناصر سنگین را، به بیرون (فضا) پرتاب کرده و این‌گونه، می‌توانند در تشکیل ستارگان جدید، سیارات و شاید موجوداتی مثل انسان‌ها، مشارکت نمایند!

اگرچه رنگ‌های موجود در این تصویر اشعه‌ی ایکس، که توسط رصدخانه‌ی چاندرا تهیه شده، واقعی نمی‌باشند، اما، به خوبی توانسته جزئیات باقی‌مانده از یک انفجار ابرنواختری را، نشان دهد.

این ابر داغ و در حال گسترش، محدوده‌ای به وسعت 36 سال نوری در فضا را، پوشش می‌دهد.

این باقی‌مانده‌ی انفجار ابرنواختری، که با عنوان G292.0+1.8 فهرست‌بندی شده است، در فاصله‌ای معادل 20 هزار سال نوری دورتر، در محدوده‌ی صورت فلکی قنطورس قرار دارد.

تخمین زده می‌شود که نور ابتدایی حاصل از این انفجار ابرنواختری، در حدود 1600 سال پیش به زمین رسیده باشد.

رنگ آبی‌فام تصویر، متعلق به رشته‌هایی با دمای چند میلیون‌درجه‌ای است که به طرزی استثنایی، با عناصری مانند اکسیژن، نئون و منیزیم، غنی شده‌اند!

جالب است بدانید، در مرکز این ابرنواختر، یک تپ‌اختر (ستاره‌ی تپنده) نیز، وجود دارد؛ این تپ‌اختر، یا ستاره‌ی نوترونی در حال چرخش، ناشی از رمبش یا فرو ریختن مواد به‌جای‌مانده از انفجار، در هسته‌ی ستاره است.

این تصویر جذاب و دیدنی، به مناسبت بیستمین سال‌گرد آغاز به کار رصدخانه‌ی اشعه‌ی ایکس چاندرا، انتشار یافته است.