کاری را که سحابی آمریکای شمالی می‌تواند انجام دهد، هیچ‌کدام از مردم آمریکای شمالی نمی‌توانند انجام دهند!

چه کاری؟ ساختن ستارگان!

سحابی آمریکای شمالی، که ناحیه‌ای به وسعت 50 سال نوری را در فضا اشغال می‌کند، در محدوده‌ی صورت فلکی دجاجه (قو) قرار داشته و با ما، 1500 سال نوری فاصله دارد.

البته، دقیقاً جایی که ستارگان، در این سحابی در حال تشکیل هستند، توسط ابرهایی زخیم پوشانیده شده است؛ این ابرها، مانع عبور نور مرئی ستارگان می‌شوند.

با این وجود، تصویری که تلسکوپ فضایی اسپیتزر، در محدوده‌ی فروسرخ از سحابی آمریکای شمالی گرفته، توانسته به خوبی از میان آن غبارها عبور کرده و صدها ستاره‌ای که به تازگی شکل گرفته‌اند را، نمایان سازد.

این دو تصویر، برای مقایسه‌ی این ناحیه در نور مرئی (تصویر دوم) با محدوده‌ی فروسرخ (تصویر اول)، بسیار مناسب می‌باشند.

تصویر مادون قرمز این سحابی، که رنگ‌آمیزی آن توسط دانش‌مندان صورت پذیرفته، می‌تواند با وضوح بالایی، مراحل مختلف شکل‌گیری ستارگان را به نمایش بگذارد؛ مراحلی مختلفی که در آن، بعضی از ستارگان در حال شکل‌گیری در توده‌های بسیار متراکمی از گاز و غبار نهفته شده‌اند، و یا آن‌هایی که توسط قرص‌های بر افزایشی و فوران‌های بیرون‌ریز احاطه گردیده‌اند و نهایتاً، آن‌هایی که بدون هیچ مانعی قابل رؤیت هستند.

لکن، بحث بر سر تمام ستارگان شناخته‌شده‌ی سحابی آمریکای شمالی، مخصوصاً ستارگان پرجرمی که با شدت انرژی تابیده شده از خود، می‌تواند باعث تابش قرمزرنگ ابرهای یونیزه‌شده‌ی آن ناحیه گردند، هم‌چنان وجود دارد!