رصدخانه‌ی ملی و قدردانی؟

امروز از دست دوستی ۳۵ ساله کتاب مقدسمان قرآن را دریافت کردم که قرار است نماد تلاش‌های من برای طرح رصدخانه‌ی ملی باشد. رویدادی که قدرش را می‌دانم.

طرح رصدخانه‌ی ملی را حدود ۳۵ سال است که پیگیری کرده‌ام: در دهه‌ی ۶۰ ایده را مطرح کردم، دهه‌ی ۷۰ ایده‌ی طرح‌های کلان علمی را در شورای پژوهشهای کشور به کرسی نشاندم؛ و سپس طرح رصدخانه‌ی ملی و شتابگر ملی را به تصویب رساندم؛ پس از انحلال این شورا در سال ۸۰، طرح رصدخانه را در دولت به تصویب رساندم؛ پس از ابلاغ طرح به پژوهشگاه در نیمه‌ی دوم دهه‌ی ۸۰ پژوهشکده‌ی نجوم را تاسیس کردم؛ دهه‌ی نود تیمی از طراحان به وجود آوردم با توانایی برای موفقیت هدف ساخت و راه‌اندازی رصدخانه‌ای درخشان برای ایران آینده! رصدخانه‌ای برای علم دنیا در ایران. رصدخانه‌ای ملی که در رشد علم دنیا نقش داشته باشد. این هدف من بوده است.

حالا اما نگرانم از این که نکند طرح رصدخانه‌ی ملی به سمتی برود که فقط چیزی ساخته شود برای نشان دادن. یعنی نگرانم این رصدخانه اهمیت خود را، و درخشان بودن خود را، و تاثیرگذاری در علم دنیا را دارد از دست می‌دهد؛ دارد به سازه‌ای بی‌کیفیت تبدیل می‌شود. می‌دانم آقای لاریجانی هم دغدغه‌ی کیفیت این طرح را داشته‌اند و دارند؛ کیفیتی که قرار بود نمادی باشد برای شروع تحولی بی‌بدیل در تاریخ علم ایران و نه محملی برای مشغولیت و ساختمانی برای نشان دادن.

به دلیل همین نگرانی از افت کیفیت طرح این کتاب مقدس را، که نماد تلاش‌های من قرار است باشد، به امانت در پژوهشگاه می‌گذارم با این امید کمرنگ که این نگرانی اشتباه باشد. آن‌گاه قرآن را با شادمانی با خود خواهم برد.

رضا منصوری
۵ اردیبهشت
http://www.rmansouri.ir/fa/articles/national-observatory-and-appreciation