تحلیل دکتر ساکاموتو نشان می دهد که سرعت زوال ساروپادهای گردن دراز از باقی دایناسورها بیشتر بود، درحالی که جمعیت تروپادها یعنی گروهی که شامل تی-رکس است، با سرعت کمتری رو به افول بود.دکتر کریس وندیتی، زیست شناس تکاملی از دانشگاه ردینگ که از دیگر محققان این مطالعه است، گفت: "دیدگاه عمدتا پذیرفته شده جاری این است که دایناسورها تا زمان برخورد سنگ آسمانی با قدرت حکم‌فرمایی می کردند - و آن برخورد بود که باعث انقراض آنها شد." "و درحالی که این مسلما صحیح است، آنچه ما دریافتیم این بود که آنها از مدت ها پیش از آن درحال افول بودند." دکتر وندیتی معتقد است که آن سیر نزولی ۵۰ میلیون ساله، دایناسورها را بیشتر در برابر فاجعه های طبیعی که پس از برخورد سیارک اتفاق افتاد آسیب پذیر کرد.او گفت:‌ "اگر آنها همچنان قدرتمندانه بر زمین مسلط بودند، احتمالا شاید از آن فاجعه جان به در می بردند." مطالعه ای که دو سال قبل منتشر شد نیز حاکی بود که بعضی گونه های دایناسورها درحال زوال بودند، اما فقط برای چندین میلیون سال پیش از برخورد سیارک به زمین. تحقیقات تازه حاکیست که آن زوال ده ها میلیون سال پیشتر شروع شد و گریبان گونه های خیلی بیشتری را گرفت.چرا دایناسورها رو به زوال بودند؟ هیچ کس نمی داند اما یک احتمال ناتوانی آنها در سازگار شدن با تغییرات محیطی است.

شرایط ۲۳۰ میلیون سال قبل هنگام ظهور دایناسورها ایده آل بود. هوا از قطب تا خط استوا گرم و همه جا سرسبز بود.اما با سرد شدن آب و هوا و تغییر سطح آب دریاها، دایناسورها احتمالا در معرض فشارهای تکاملی تازه ای قرار گرفتند.دایناسورها و پستانداران تقریبا همزمان تکامل یافتند، اما دایناسورها برای بیش از ۱۰۰ میلیون سال حکم‌فرما بودند.تصور عمومی این است که برخورد سیارک به زمین راه را برای غالب آمدن پستانداران فراهم کرد. اما براساس مطالعه تازه پستانداران حتی بدون برخورد آن سیارک هم احتمالا حاکم می شدند.پروفسور مایک بنتون از دانشگاه بریستول که از دیگر نویسندگان این مقاله است به بی بی سی گفت: "آب و هوای جهانی بی وقفه سردتر می شد. دایناسورها به آب و هوای خیلی گرم تکیه داشتند اما پستانداران بهتر خود را با هوای سرد تطبیق می دهند."