ستاره شناسان ستاره ای کشف کردند که حول سیاهچاله و در فاصله ای ۲٫۵ برابر فاصله بین زمین و ماه در حال گردش است، که در مدت زمان تقریبی نیم ساعت اطراف سیاهچاله یک دور می زند.

به گزارش کلیک، ۲۸ روز طول می کشد تا ماه با سرعت ۳۶۸۳ کیلومتر بر ساعت یک دور پیرامون سیاره بچرخد، با این تفسیر می توان به سرعت فوق العاده زیاد این ستاره پی برد.

نزدیکترین ستاره به سیاهچاله می تواند در آن فرو رود

کشف ستاره ا استفاده از آنالیز داده ها از تعدادی تلسکوپ های فضایی انجام شد. اشعه ایکس جمع آوری شده از این منظومه ستاره ای که ۴۷ Tuc X9 نامیده می شود ۱۵۰۰۰ سال نوری با ما فاصله دارد. آنچه در اشعه ایکس دیده می شود حاکی از وجود یک منظومه ستاره ای باینری است. منظومه ستاره ای باینری شامل دو ستاره است که اطراف یک مرکز گرانش مشترک می چرخند.

محققان سیاهچاله ای یافتند که نزدیکترین ستاره نزدیک خود را در خود فرو برد.

تا به امروز تصور می شد که منظومه باینری شامل کوتوله سفید و ستاره دیگری است. طبق گفته آرش بهرامیان مدتها بود که تصور می شد X9 از یک کوتوله سفید ساخته شده که ماده را از ستاره ای هم جرم خورشید به سمت خود می کشد.  کوتوله های سفید اجسام کوچک اما بسیار متراکم هستند؛ کوتوله سفید زمانی تشکیل می شود که سوخت هسته ای مرکزی ستاره ای با جرم کم تمام می شود و مانند یک سحاب سیاره ای لایه بیرونی خود را از دست می دهد. چنین سیستمی که شامل یک کوتوله سفید است و ماده را از ستاره دیگری به سمت خود می کشد، ستاره متغیر وابسته به تحولات عظیم نامیده می شود. در سال ۲۰۱۵ تصور می شد که یک کوتوله سفید مواد ستاره را خالی می کند و تبدیل به سیاهچاله می شود و این پایان فرضیه بود.

داده ها از رصدخانه اشعه ایکس چاندرا که یک رصدخانه چرخان است و نمایشی از اشعه ایکس در جهان است، مقادیر زیادی اکسیژن را در مجاورت جسم نشان می دهد که معمولا این نشانگر وجود ستاره های کوتوله سفید است.

محققان دهها میلیون سال تصور می کردند که ستاره گاز خود را ازدست می دهد و به سیاهچاله تبدیل می شود اما امروزه بر این باورند که بیشتر جرم خود را ازدست می دهد.

داده ها از رصدخانه چاندرا تغییرات منظمی را در شدت اشعه ایکس نشان می دهند که آنالیزها نشان می دهند که یک منظومه باینری در مدت زمان تقریبی نیم ساعت یک دور پیرامون سیاهچاله می چرخد. این کار باعث می شود که منظومه باینری نزدیکترین منظومه ستاره ای به سیاهچاله واقع شود.

پیش از این اکتشاف نزدیکترین ستاره حول سیاهچاله منظومه ای به نام MAXI J1659-152 بود که در مداری با دوره زمانی ۲٫۴ ساعت در حال چرخش بود.

با توجه به منظومه به نظر می رسد که منظومه باینری هنوز در سیاهچاله فرو نریخته است. از آنجایی که کوتوله های سفید خودشان خیلی متراکم هستند، سیاهچاله ها برای غلبه بر چگالی ستاره کوتوله سفید باید به هم نزدیک باشند. با گذشت زمان کوتوله سفید ماده خود را از دست خواهد داد و مقداری به عقب برمی گردد، اگر کوتوله سفید به کاهش جرم خود ادامه دهد، ممکن است کاملا تبخیر شود.

منظومه باینری نزدیک سیاهچاله دانشمندان را در آینده وادار خواهد کرد که به مطالعه امواج گرانشی چنین منظومه هایی بپردازند. در حال حاضر تداخل سنج لیزر در رصدخانه امواج گرانشی قادر نیست امواج فرکانس پایین ساطع شده از منظومه X9 را تشخیص دهد.

امید است با پیشرفت تکنولوژی در این زمینه محققان بتوانند این امواج فرکانس پایین را بیابند و منشا جهان را توضیح دهند.