وحشت

در حدود پنج میلیارد سال آینده، خورشید به پایان عمر سوخت هسته‌ای خود می‌رسد و دیگر نمی‌تواند خود را در برابر گرانش خودش حفظ کند، اما آیا در آن زمان تبدیل به یک سیاهچاله خواهد شد؟

مفهومِ فضا مانند مفهومِ زمان و مفهومِ مادّه در صد سال گذشته در ارتباط با دست‌آوردهای شگرفِ علمی تغییرات اساسی داشته است، تغییراتی حاصل از نقد فیزیکی و فلسقی آن. مفهومِ جدید فضا بسیار متفاوت از آنی است که در طول هزاران سال گذشته تا اوایل قرنِ بیستم

سوال یک مخاطب ایرانی شبکه یورو نیوز از فضانوردان ایستگاه فضایی : «بزرگترین و وحشتناک‌ترین ترسی که فضانوردان از فضا دارند، چیست؟»

یافته‌های جدید مریخ‌نورد کنجکاوی، هفت سال پس از فرود موفقیت‌آمیز آن بر روی مریخ، نشان از شواهد بیش‌تری مبنی بر وجود آب در گذشته‌های بسیار دور، بر روی این سیاره دارد.

آیا تا به حال، آذرخش را در ترس و وحشت دیده‌اید؟!

انسان‌های بسیاری ماه را دیده، اما، هرگز بر روی آن قدم نگذاشته‌اند!

این قمر، نفرین شده است. مریخ یا همان سیاره سرخ، نامش از خدای جنگ رومی‌ها انتخاب شده. این سیاره، دو قمر کوچک دارد؛ فوبوس و دیموس. این نام‌ها هم در واقع یونانی هستند و نرجمه آنها می‌شود: ترس و وحشت.

لکه‌ها، شراره‌ها، بادها و دیگر فعالیت‌های خورشیدی همه بر اثر نیروی بزرگی انجام می‌شوند که کمتر در مورد آن بحث می‌شود.

سال ۱۳۴۵ در حالی آغاز شد که ماهها سکوت مرموزی پایگاه پرتاب‌های فضایی شوروی را فرا گرفته بود و این در زمانی که هر دو ابرقدرت تمام هم و غم خود را برای سفر به ماه گذاشته بودند نه فقط باعث تعجب بلکه برای آمریکایی‌ها باعث وحشت بود.

روز ۲۱ ژوئیه ۱۹۶۱ موشک بد قواره "ردستون" در میدانی که شباهتی به محل پرتاب نداشت منتظر بود تا دومین فضانورد آمریکا را به فضا ببرد. دو ماه قبل، در اوایل ماه مه "آلن شپارد" با سفینه و موشک مشابهی سفری ۱۵ دقیقه‌ای به فضا داشت.